بهره وری سبز ، به کارگیری تکنولوژی های مناسب و تکنیک های مدیریتی صحیح در راستای تولید کالاها و خدمات سازگار با محیط زیست و در جهت افزایش بهره وری و سوددهی است. در همین راستا بهره وری سبز از دو اصل بهره وری و محیط زیست حاصل شده است. اصل پاسخگویی زیست محیطی مسئولیت پذیری را ایجاد نموده است تا مسئولیت اصلاح خسارات وارده زیست محیطی بر گردن آلوده کننده باشد.

پاسخگویی ، اصل راهنمایی است که به مسئولیت پذیری در قبال اقداماتی که در جهت توسعه صورت می گیرند ، تاکید دارد. این اصل نیاز کسب و کار را به پاسخگو بودن در مقابل ذی نفعان مختلف ، مقرر می دارد. واحدهای کاری به واسطه قانون ، در مقابل قانون گذاران پاسخگو هستند. با این وجود ، سایر ذی نفعان چون عرضه کنندگان ، مشتریان ، مصرف کنندگان و عموم مردم ، به طور فزآینده خواهان پاسخگویی در مقابل اقدامات و تاثیراتی هستند که فعالیت های واحد کاری به جای می گذارد.

اصل پاسخگویی در قبال محیط زیست و جامعه از یک سو از سازمان آلوده کننده می خواهد که نسبت به آلودگی ایجاد شده احساس مسئولیت کند و همچنین جلوگیری از منشا آلودگی را با رویکرد آینده گرا مورد حمایت قرار می دهد.

این روش ، نوعا در موقعیت هایی قابلیت به کارگیری دارد ، که تاثیر یک واقعه ، طولانی مدت و غیر قابل برگشت است. پیشگیری از آلودگی ، تولید پاکتر و کاهش منابع ورودی سازمان ، اصل دیگر بهره وری سبز ، اصل بهره وری و سوددهی است. در این اصل ، منافع در شرایط رقابت پذیر و مورد نظر است. همگی براساس اصل حفاظت از محیط زیست بنا شده اند. در رویکرد بهره وری سبز ، سوددهی پایه و اساس هر کسب و کاری است ، اما سوددهی از طریق صرفه جویی در مواد اولیه مورد تاکید قرار می گیرد. این امر با تمرین اثربخشی منابع ، بهره وری ، کیفیت و فروش ، ارتقاء یافته و محقق می گردد. (Green Productivity) (GP) اهمیت این اصل را تصدیق می کند که فعالیت های اقتصادی به هر شکلی که باشند ، بایستی پایدار و سودده باشند. منافع رقابتی که خواهان جایگاهی در بازار و حفظ آن است جز الزامات کسب و کار است. اما این اصل ، رقابت در قیمت گذاری ، کیفیت و دوستی با محیط زیست را مورد حمایت قرار می دهد.

بهره وری سبز همبستگی و یکپارچگی ارتقای بهره وری با رویکرد محیط زیست را با ایجاد فرصت های شغلی جدیدی خلق خواهند نمود تا منافع رقابتی را در بازاری که تمرکز آن بر کیفیت است ، تامین می کند. مدیریت در دو سطح دارای اهمیت است. یکی تعهد مدیریت ارشد است زیرا اوست که برای سازمان ، اولویتها را مشخص می کند ، منابع را اختصاص می دهد و کارکنان را دارای انگیزه و تشویق می کند. پیش شرط آن که GP با موفقیت در کسب و کار پذیرفته شود ، تعهد مدیریت ارشد نسبت به پذیرش این رویکرد سبز است. سطح دوم ، مشارکت کارکنان از اعمال GP است. بدون مشارکت و تعهد کارکنان صنف ، اجرای موثر GP ممکن نخواهد بود.

هدف GP تضمین حفاظت از محیط زیست و در عین حال ، سودده نمودن کسب و کار است. نه حفظ محیط زیست توسعه هیچ یک ، نمی توانند به قیمت از دست دادن دیگری محقق گردند.

GP تصدیق می کند که محیط زیست و توسعه ، دو روی یک سکه اند. با بسط این شناخت ، مفهوم GP نشان می دهد که برای آن که هر استراتژی توسعه ای پایدار باشد ، نیاز به تمرکز بر کیفیت ، سوددهی و محیط زیست – که تمرکز سه گانه GP خوانده می شود – وجود دارد.

کیفیت به کمک صدای مشتری ، هم در مورد کالاها و هم در مورد خدمات القا می شود. محیط بر روی تضمین کیفیت از طریق افزایش مصرف مواد جدیدتر و ایمن تر ، افزایش فرآیند گرایی و اثربخشی تولید و بهبود شرایط کاری ، شکل می گیرد.

هدف محیط همچنین این است که عملکرد و ارزش بیشتری را از طریق مصرف کمتر منابع شامل انرژی و ایجاد ضایعات کمتر ، در اختیار مصرف کننده گذارد. خصوصا فعالیتها و به استفاده موثرتر و دائمی تر مواد و انرژی منجر می گردد. (بازده بیشتر با ورودی کمتر)

این امر ، هم در مورد محیط زیست و هم در مورد کسب و کار ، منطقی به نظر می رسد. چون منابع طبیعی حفاظت شده اند و به موجب آن ، تخریب محیط زیست کاهش می یابد. کاهش تعداد مواد و انرژی مورد استفاده برای تولید کالاها و خدمات یا عرضه آنها ، می تواند مستقیما از هزینه کسب و کار کاسته و به موجب آن سوددهی تضمین می گردد. صرفه جویی ها ممکن است ناشی از تولید کمتر ، بنابراین ، GP در جهت دستیابی به سطح بهره وری بالاتر برای برآوردن نیازهای جامعه و حفاظت و توسعه محیط زیست ، هم در منطقه و هم در جهان با تمرکز بر کیفیت ، محیط و بهره وری تلاش می کند. هزینه های زباله کمتر و یا تعهدات زیست محیطی بالقوه باشد .