شکوه دنیای مجازی
 
باید به زمان اجازه بدهیم که بگذرد، چرا که با گذر خود، می تواند از سویی دیدگاه هایمان را تلطیف کند و از سویی دیگر ما را نسبت به واقیت ها واقع بین سازد. پس چندان غیر طبیعی نیست که دیواره های شکوه دنیای مجازی که امروزه انسان ها با استفاده از فناوری اطلاعات و ارتباطات برای خودشان ساخته اند، نه یکباره بلکه به تکرار فرو بریزد و خواسته های آنان را بر باد دهد.
نیازی به گفتن نیست که همیشه تفکر ما از آنچه که توقع داریم، به مراتب ضعیف تر عمل می کند. این واقعیتی است که زمان با عبور خودش بارها به ما نشان داده است، اما چیز دیگری که همیشه ناکامی مان را دامن می زند، فراموش کردن همین اصل همیشگی است. در تب و تاب هر موضوع یا رویدادی، فکرها خسته مان می کنند و پایین تر از آنچه که قبلاً می اندیشیدیم به نظرمان می رسند، اما بعد از چند هفته یا چند ماه اوضاع عوض می شود؛ به ناچار با واقعیات کنار می آییم، بضاعتمان را در نظر می گیریم و به آنچه که در دنیای واقعی اطرافمان می بینیم، رضایت می دهیم و گاه خشنود هم می شویم، چون از اینکه می بینیم هنوز با ایده آل هایمان فاصله زیادی داریم، احساس غرور و خرسندی می کنیم و گمان می کنیم این ایده آل ها تنها در ذهن خودمان جای دارند و هیچ کس دیگری نیست که از آن ها باخبر باشد.
با گذشت زمان حالا دیگر با واقعیت های جدیدی کنار آمده ایم؛ چیزهایی دیده ایم که کم و بیش، داوری نسبی مان را سر و سامان داده اند. شاید دست زدن به قضاوت نسبی به لحاظ منطقی، به انفعال ما دامن بزند و ما را در رکود موجود نگاه دارد و جلوی پیشرفت و بازنگری مان را بگیرد، اما با توجه به واقعیت موجود و پذیرفتن این اصل قطعی که ما خود به خود از اینکه هستیم، بهتر نمی شویم، دستمان را باز می گذارد تا به یک انتخاب ممکن دست بزنیم و به جای فشارهای بی نتیجه به ذهن خود و تحمل عذابی بی حاصل، از میان آنچه داریم، چیزی را انتخاب کرده و از آن لذت ببریم. و باز همین گذشت زمان است که ممکن است وضعیت جدیدی را برای ما بوجود آورد و ناگهان خود را در میان آن بیابیم. این وضعیت جدید هر چه که باشد، شاید بتوانیم آنرا "دنیای مجازی" بنامیم. به بیانی دیگر وقتی از دنیای به ظاهر واقعی نا امید می شویم یا حداقل دیگر به آن دسترسی نداریم تا بتوانیم آن را آنگونه که می خواهیم، تغییر دهیم؛ ناگزیر به دنیای مجازی روی می آوریم. دنیای که در ذهن ما کاملاً واقعی به نظر می رسد.
تفکر درباره دنیای مجازی ما را به آن سوی مرزهای ذهنی مان انتقال می دهد و در کوچه و خیابان های اندیشه آنقدر ما را می گرداند، تا سرانجام بتوانیم بگوییم، "رسیدیم!" شاید در یک نگاه کلی تصاویر مجازی در حال گذر از جویبار ذهن برای آن کسانی که تابحال آنرا تجربه کرده اند، آنقدر مهم نباشد که بخواهند به آنها بیاندیشند، چه برسد به آنکه درباره آنها با کسی صحبت کنند. چنین تصوری که اغلب به ذهن متبادر می شود، تصور اشتباهی هم نیست. ما هر روز و کماکان با همان آدم ها و جاهایی روبرو می شویم که به ظاهر قرار است وجودشان ما را تحت تأثیر قرار بدهد؛ اما همیشه اینطور نیست. به بیانی دیگر این اطرافیان و فضای پیرامون ما نیست که همیشه می تواند تأثیرگذار باشد، بلکه گاهی اوقات بر عکس است. یعنی این ما هستیم که محیط خودمان را تحت تأثیر قرار می دهیم. به هر صورت هم ما و هم اطراف ما در حال تعامل با یکدیگر هستیم. درست است که نتایج و خروجی های این تعامل همیشه برای ما ملموس نیستند، اما خود تعامل وجود دارد، حتی اگر آن را نبینیم یا حس نکنیم. شاید مکث های مکرر خودمان در حرکت از راهروی واقعیت به دروازه خیال، علت اصلی چنین وضعیتی بوده است، اما به هر حال بی آنکه خودمان متوجه باشیم، همواره در پلاسمایی نامریی غوطه وریم. این پلاسمای نامریی همان شکوه دنیای مجازی است که ما را مجذوب خودش ساخته است. شکوهی که با دست های خودمان آن را پدید آورده ایم و به قدرت اندیشه هم می توانیم دیوارهای آن را فرو بریزیم و آن را از نو بسازیم.
اما این موضوع در دنیای فناوری اطلاعات و ارتباطات عینی تر است. ما از یک سو فناوری اطلاعات و ارتباطات را پدید آورده ایم و از سوی دیگر خود در آن گرفتار شده ایم. انسان به تعامل با چیزی وادار شده است که دست ساخته ی خود اوست. دنیای مجازی بر مبنای آنچه که فناوری اطلاعات و ارتباطات آن را برای ما بیشتر از هر زمان دیگری ملموس ساخته است، آنقدر واقعی و تحقق پذیر جلوه کرده است که ناگزیز به تعامل با آن شده ایم. در حقیقت دنیای مجازی و فضای سایبر به جزئی از ذهن انسان امروزی تبدیل شده است، چیزی که از ابتدای تاریخ بشر تا کنون سابقه نداشته است. این است شکوه دنیای مجازی. شکوهی که هر لحظه با وزش نسیمی در ذهن ما در معرض فرو ریختن و بر پا شدن دوباره است.

http://ictarticle.blogfa.com/post-211.aspx

سید علیرضا حجازی