http یا https؟ تفاوت در چیست؟

HTTPS

اچ تی تی پی اس (HTTPS) پروتکل انتقال امن فرامتن برای نسخه امن پروتکل HTTP است که در تبادل امن اطلاعات در شبکه‌های کامپیوتر کاربر زیادی دارد. زمانی که یک کاربر با پروتکل HTTPS: Hyper Text Transfer Protocol Secure به یک وب سایت متصل می‌شود، وب‌سایت مورد نظر درخواست را با یک کد دیجیتال رمزگذاری کرده و URL سایت در نوار آدرس با HTTPS شروع می‌شود و آیکون قفل در بالای هدایتگر مرورگر وب نمایان می‌شود و این یعنی که عملیات انتقال داده بین کاربر و وب‌سایت به صورت ایمن انجام می‌شود.

با استفاده‌ از این پروتکل، کامپیوترهای فرستنده و گیرنده بر سر استفاده از یک کد به توافق می‌رسند و سپس پیغام‌ها رابا این کد تلفیق کرده تا قابل خواندن برای هکرها نباشد. حتی اگر در سر راه کاربر و وب‌سایت شنود صورت بگیرد، نمی‌توان به محتوای اطلاعات دست پیدا کرد. در پروتکل HTTPS ارسال و دریافت اطلاعات روی پروتکل SSL انجام می‌شود و آن‌ را گاهی (TLS(Transport Layer Security یا لایه‌ی انتقال امنیتی می‌نامند.

از این پروتکل برای بردن امنیت تبادل داده‌ها در وب‌سایت‌های تجارت الکترونیک استفاده زیادی می‌شود. پروتکل‌های HTTP و HTTPS برخلاف ساکس قابلیت تفسیر درخواست‌های ورودی از کاربر  را دارا هستند و اگر درخواست‌ها با قوانین شبکه مطابقت داشته‌ باشند، اجازه دسترسی را صادر می‌کنند.

HTTP

پروتکل انتقال فرامتن یا HTTP پروتکلی برای تبادل داده در شبکه تارگستر جهانی است. به بیان دیگر، HTTP : Hypertext Transfer Protocol پروتکلی برای تبدیل و انتقال فرامتن است. فرامتن، متنی است که بین مبدأ و مقصد از طریق ابرلینک‌ها جابه‌جا می‌شود. پروتکل انتقال فرامتن، یک پروتکل کاربردی برای سیستم‌های اطلاعاتی ابررسانه‌ای، اشتراکی و توزیعی است. HTTP پایه تبادل داده در شبکه تارگستر جهانی است.

 آشنایی با شبکه تارگستر جهانی وب (www)

استاندارد HTTP حاصل همکاری بین کنسرسیوم شبکه تارگستر جهانی (W3C) و کارگروه مهندسی اینترنت (IETF) بوده است و اولین نسخه، HTTP 0.9 در سال ۱۹۹۲ تولید شد. در ژوئن ۱۹۹۹ نسخه‌ای از HTTP ارائه شد که امروزه از آن استفاده می‌شود. این پروتکل به صورت آسنکرون بین سرور و کاربر کار می‌کند. به این معنی که زمان دریافت درخواست و پاسخ به آن الزاماً یکسان نیستند. در این پروتکل، کامپیوتر کاربر فقط از سرور درخواست و داده مورد نظر را دریافت می‌کند اما هیچ داده‌ای به سوی سرور نمی‌فرستد. در حالی‌ که هر درخواست ارسالی به سرور از پاسخ درخواست‌های قبلی بی‌‌خبر است. سیستم‌ها با استفاده از پروتکل انتقال فرامتن قادرند که بدون درنظر گرفتن نوع دیتا آن را انتقال دهند.

HTTP علاوه‌بر انتقال فرامتن کاربردهای دیگری نیز دارد؛ برای مثال در سرورهای نام دامنه و سیستم‌های مدیریت اشیاء توزیع‌شده (DOMS) به‌ واسطه گسترش متدهای درخواست، کدهای خطا و هدرها به‌کار می‌رود. هرگاه در نوشتن URL یک سایت از HTTP استفاده می‌شود، مرورگر وب، URL را به صورت درخواست درآورده و به سرور HTTP می‌فرستد. سرور، درخواست را بررسی کرده و سپس جواب مربوطه را بازمی‌گرداند که این جواب می‌تواند مرجع مورد نظر و یا کد خطا باشد. سپس مرورگر‌ اینترنت پاسخ را بررسی کرده و محتویات آن‌را با توجه به نوع هدر نشان می‌دهد. هدرها مشخص‌کننده محتویات دیتا هستند و انواع مختلفی دارند: متن، آوا، تصویر، اپلیکیشن و غیره. استاندارد HTTP برای حفظ امنیت جابه‌جایی اطلاعات از هر پروتکلی که انتقال مطمئنی ارائه دهد، استفاده می‌کند. به‌طور معمول از پروتکلTCP/IP استفاده می‌شود. در پروتکل لایه‌ای TCP/IP که برای ارتباط دستگاه‌ها در شبکه و مسیریابی به ‌وجود آمده‌است؛ بایستی آدرسIP یا نام‌ میزبان و شماره درگاه را داشته باشیم